کد مطلب:153781 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:106
خدا چرا گرفتاری ها را از انبیاء و اولیاء دفع نمی کند
این سئوالی است كه در ذهن اكثر مردم خطور می كند و گاهی هم به زبان می آورند: چرا خدا گرفتاری ها را از انبیاء و اولیاء دفع نمی كند؟ آیا دفع مصائب از پیامبران كه سفیران الهی هستند و اوصیاء آنها بمنزله ی بی توجهی به آنان نیست؟برای پاسخگوئی باین پرسش ناگزیر به ذكر مقدمه ای می باشیم.
اصولا انسان برای این جهان آفریده نشده است بلكه دنیا كشتزاری است كه بشر باید به كشت فضائل بپردازد تا ثمره و حاصل كشت خود را در جهان باقی به دست آرد بمصداق الدنیا مزرعة الآخرة و یا بعبارت دیگر دنیا دانشگاهی است كه در آن باید به تحصیل فضائل و مكارم اخلاق پرداخت و انبیاء الهی نیز برای همین منظور برانگیخته شده و ایشان و جانشینانشان استادان و مربیان این دانشگاه اند و استادان و دانشگاه برای آموزش و پرورش شاگردان متحمل رنج و زحمت فراوان می شوند و این از بدیهیات است.
و در این جا باز این سئوال پیش می آید كه در دانشگاه های مردمی (دولتی و خصوصی) اگر شاگردان در مقام ایذاء و اذیت مربیان و استادان برآیند با تنبیه و اخراج رو به رو گردیده و در نتیجه استادان مورد حمایت قرار می گیرند چرا در دانشگاه الهی استادان مورد حمایت و شاگران مورد تنبیه قرار نمی گیرند در پاسخ باید گفت اتفاقا چنین نیست هم استادان دانشگاه الهی مورد حمایت ذات اقدس حقند و هم شاگردان مورد تنبیه و موأخذه قرار می گیرند النهایه این حمایت مربیان و موأخذه شاگردان ممكن است در همین جهان باشد و ممكن است نتیجه و ثمره آن در آخرت عاید دو طرف شود و تاریخ انبیاء و قرآن كریم شاهد بر این مدعا است كه در پایان بحث به داستان مربوط اشاره می شود اما چرا خداوند متعال گرفتاری ها را از انبیاء خود دفع نمی كند سه دلیل روش و واضح دارد:
اول آن كه اگر خدا بخواهد در همه موارد انبیاء و اولیاء خود را از گرفتاری ها نجات داده و آنان را بر اعداء پیروز گرداند مسئله جبر پیش می آید و این مخالف مقتضای حكمت است و حكمت الهی بر آن تعلق گرفته كه انسان ها در كارشان آزاد باشند.
دوم آن كه دنیا دار امتحان و آزمایش است هم برای انبیاء و دوستان خدا و هم برای
دشمنان چنان كه خدا در آیات دوم و سوم سوره عنكبوت می فرماید:
احسب الناس أن یتركوا أن یقولوا آمنا و هم لا یفتنون. و لقد فتنا الذین من قبلهم فلیعلمن الله الذین صدقوا و لیعلمن الكاذبین.
«آیا مردم می پندارند كه وقتی گفتند ایمان آوردیم آن ها را به حال خود وامی گذاریم و مورد امتحان و آزمایش قرار نمی گیرند؟ بدرستی كه ما گذشتگان را در معرض امتحان قرار دادیم تا راستگویان و دروغ پردازان از یكدیگر تمیز داده شوند» پس گرفتاری های دوستان خدا برای امتحان آن ها و هم چنین امتحان مردم است.
سوم آنكه اگر انبیاء و اولیاء خدا در ایفاء وظیفه دچار زحمت و دردسر و گرفتاری نشوند و خدا گرفتاری آنها را برطرف نماید خوب و بد و صالح و طالح و سعید و شقی شناخته نمی شوند و همه مردم حتی فاسق و فاجر هم ادعای صالح بودن را می نمایند چنانكه اگر كنكور و امتحان را از مدارس و دانشگاه ها بردارند تحصیلكرده و بیسواد همگی ادعای دانشمندی می كنند.
اصولا انسان برای این جهان آفریده نشده است بلكه دنیا كشتزاری است كه بشر باید به كشت فضائل بپردازد تا ثمره و حاصل كشت خود را در جهان باقی به دست آرد بمصداق الدنیا مزرعة الآخرة و یا بعبارت دیگر دنیا دانشگاهی است كه در آن باید به تحصیل فضائل و مكارم اخلاق پرداخت و انبیاء الهی نیز برای همین منظور برانگیخته شده و ایشان و جانشینانشان استادان و مربیان این دانشگاه اند و استادان و دانشگاه برای آموزش و پرورش شاگردان متحمل رنج و زحمت فراوان می شوند و این از بدیهیات است.
و در این جا باز این سئوال پیش می آید كه در دانشگاه های مردمی (دولتی و خصوصی) اگر شاگردان در مقام ایذاء و اذیت مربیان و استادان برآیند با تنبیه و اخراج رو به رو گردیده و در نتیجه استادان مورد حمایت قرار می گیرند چرا در دانشگاه الهی استادان مورد حمایت و شاگران مورد تنبیه قرار نمی گیرند در پاسخ باید گفت اتفاقا چنین نیست هم استادان دانشگاه الهی مورد حمایت ذات اقدس حقند و هم شاگردان مورد تنبیه و موأخذه قرار می گیرند النهایه این حمایت مربیان و موأخذه شاگردان ممكن است در همین جهان باشد و ممكن است نتیجه و ثمره آن در آخرت عاید دو طرف شود و تاریخ انبیاء و قرآن كریم شاهد بر این مدعا است كه در پایان بحث به داستان مربوط اشاره می شود اما چرا خداوند متعال گرفتاری ها را از انبیاء خود دفع نمی كند سه دلیل روش و واضح دارد:
اول آن كه اگر خدا بخواهد در همه موارد انبیاء و اولیاء خود را از گرفتاری ها نجات داده و آنان را بر اعداء پیروز گرداند مسئله جبر پیش می آید و این مخالف مقتضای حكمت است و حكمت الهی بر آن تعلق گرفته كه انسان ها در كارشان آزاد باشند.
دوم آن كه دنیا دار امتحان و آزمایش است هم برای انبیاء و دوستان خدا و هم برای
دشمنان چنان كه خدا در آیات دوم و سوم سوره عنكبوت می فرماید:
احسب الناس أن یتركوا أن یقولوا آمنا و هم لا یفتنون. و لقد فتنا الذین من قبلهم فلیعلمن الله الذین صدقوا و لیعلمن الكاذبین.
«آیا مردم می پندارند كه وقتی گفتند ایمان آوردیم آن ها را به حال خود وامی گذاریم و مورد امتحان و آزمایش قرار نمی گیرند؟ بدرستی كه ما گذشتگان را در معرض امتحان قرار دادیم تا راستگویان و دروغ پردازان از یكدیگر تمیز داده شوند» پس گرفتاری های دوستان خدا برای امتحان آن ها و هم چنین امتحان مردم است.
سوم آنكه اگر انبیاء و اولیاء خدا در ایفاء وظیفه دچار زحمت و دردسر و گرفتاری نشوند و خدا گرفتاری آنها را برطرف نماید خوب و بد و صالح و طالح و سعید و شقی شناخته نمی شوند و همه مردم حتی فاسق و فاجر هم ادعای صالح بودن را می نمایند چنانكه اگر كنكور و امتحان را از مدارس و دانشگاه ها بردارند تحصیلكرده و بیسواد همگی ادعای دانشمندی می كنند.